Με έκπληξη διαβάζουμε τα σενάρια για πρόωρες εκλογές που διαρρέουν τα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ της χώρας μας. Μα καλά δε βλέπουν ότι ο κόσμος έχει φτάσει στα τελευταία όρια υπομονής έναντι όλων των πολιτικών; Το σύνταγμα ορίζει σαφώς πότε γίνονται πρόωρες εκλογές. Η καταστρατήγηση του είναι ένα από τα πολλά που «ξεχαρβαλώνουν» την πολιτική τάξη της Ελλάδας. Γιατί να πάμε σε πρόωρες εκλογές; Δεν πιστεύουμε πλέον σε αγαθές προθέσεις κανενός. Μετά την αθώωση όλων των σκανδάλων της τελευταίας δεκαετίας ( Χρηματιστήριο, Ομόλογα, Ζίμενς, Βατοπαίδι) ο λαός είναι πολύ αυστηρός σε θέσεις και απόψεις που εκφράζουν παλιές λογικές.
Τρανό παράδειγμα δημοκρατικού «ξεχαρβαλώματος» είναι η αντιμετώπιση των ανθρώπων που ξεκίνησαν το «Δεν πληρώνω». Σε μία νύχτα η παράβαση των διοδίων, έγινε παράβαση Κ.Ο.Κ. με πολύ τσουχτερά πρόστιμα. Για άλλα θέματα, όπως για παράδειγμα οι αποδείξεις για τις δηλώσεις του 2010 ακόμα δεν γνωρίζουμε πώς θα γίνει η υποβολή τους. Τι έγινε; Είναι τόσο γρήγορος ο υπουργός κ. Ρέππας και τόσο αργός ο Υπουργός κ. Παπακωνσταντίνου;
Άλλο παράδειγμα ότι κοιτάμε μάλλον ανάποδα τα πράγματα είναι η σύσσωμη και παλλαϊκή κατακραυγή εναντίον της Τρόικας. Ενώ λοιπόν συνεδρίαζε η κυβέρνηση 7 ώρες να βγάλει ανακοίνωση, που την έβγαλε στις 01:00 το πρωί, φάνηκε εκ των υστέρων ότι επί της ουσίας το Καλοκαίρι η Ν.Δ. είχε κατεβάσει αντίστοιχη πρόταση, ενώ το ΠΑΣΟΚ μέσω του ινστιτούτου του (ΙΣΤΑΜΕ) είχε κάνει και ειδική μελέτη. Από τη μία μας κοροϊδεύουν, ενώ από την άλλη μας πουλούν ιδεοληψίες.
Δύσκολα τα πράγματα κυρίες και κύριοι. Δεν έχουμε εναλλακτικές επιλογές σήμερα. Θα πορευτούμε μέσα στο κάδρο που μας έχουν επιβάλλει στην Ε.Ε. Σήμερα δε συζητάμε αν το κάδρο είναι καλό ή κακό, αλλά πώς θα πετύχουμε περισσότερα πράγματα για μας στο συγκεκριμένο πλαίσιο που υπάρχει. Δεν είμαστε διαμορφωτές παγκόσμιων ιδεών στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή πρέπει να επιβιώσουμε.
Η επιβίωση ενός Έθνους εξαρτάται από το Κράτος ή την κρατική μηχανή που διαθέτει. Βασικά στοιχεία της κρατικής μηχανής είναι η ανεξαρτησία, η ουδετερότητα και η αποτελεσματικότητα της. Προς τα εκεί πρέπει να πάμε. Να δώσουμε χώρο και θέματα στην αυστηρή Δημόσια Διοίκηση και να την αφήσουμε να διοικήσει. Ο πολιτικός δεν μπορεί να παίρνει αποφάσεις για θέματα καθημερινότητας ή θεμάτων γραφειοκρατικής φύσης. Είναι άχρηστος από τον ορισμό ως πολιτικός. Ο Διοικητής παίρνει αποφάσεις.
Όπως στον ιδιωτικό τομέα η ιεραρχία έχει 3 επίπεδα (Ιδιοκτησία, μεσαία στελέχη – managers, υπάλληλοι) έτσι και στο Δημόσιο τομέα έχουμε 3 επίπεδα (Πολιτικοί, Στελέχη διοίκησης, υπάλληλοι). Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα υποφέρει διότι όλα αυτά τα 60 χρόνια Δημοκρατίας με διαλείμματα 1950-2010, δε δημιούργησε μεσαία στελέχη στον Ιδιωτικό και στο Δημόσιο Τομέα που να τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους. Όλα τα θέματα έμπαιναν σε μία πολιτική για το Δημόσιο τομέα ή στη σπέκουλα για τον Ιδιωτικό τομέα, σε μία χύτρα και παίρνονταν αποφάσεις χωρίς μελέτη και γνώση των θεμάτων. Έτσι φτάνουμε σε λίγο στην κοινωνία χωρίς μεσαία τάξη.
Αν η Δημόσια διοίκηση γίνει ανεξάρτητη απ’ όλες τις πολιτικές παρεμβάσεις, τότε θα ακολουθήσει και ο Ιδιωτικός τομέας και θα αναδειχθούν και σ’ αυτόν στελέχη που είναι εξειδικευμένα, που έχουν γνώσεις και δουλεύουν, παράγουν. Αν παραμείνει το άδυτο των θεμάτων που αναλαμβάνει μόνος να αποφασίζει κάθε πολιτικός, Υπουργός, Βουλευτής, Δήμαρχος ή Ιδιοκτήτης, Κεφαλαιούχος, Επιχειρηματίας και αποφασίζει όπως θέλει ό,τι θέλει σύμφωνα με το πολιτικό κόστος, το πολιτικό του μέλλον, το προσωρινό κέρδος ή επειδή το λέει η παράδοση, τότε η Ελλάδα θα παραμείνει για πολύ καιρό στην κρίση.
Τότε η γενιά μου θα είναι όντως η πρώτη γενιά που θα περάσει πιο άσχημα από την προηγουμένη γενιά. Και αν δεν αλλάξουμε προς το καλύτερο σε 10 χρόνια θα έχουμε και άλλη μία γενιά να παλεύει για τα αυτονόητα.
