Διαβάζοντας το άρθρο του κ. Σαββάκη εκλεγμένου δημοτικού συμβούλου με την παράταξη Σμυρνιώτη αναρωτιέσαι ποιος θα είναι αυτός ή αυτοί που θα αρνηθούν ή θα πουν κάτι διαφορετικό. Και όμως ακόμα και σήμερα, στην εποχή της μεταχρεοκοπίας του Μαϊου του 2010 υπάρχουν πολλοί τύποι που αναπολούν την παλιά εποχή. Και όμως:
1. Ποιος θα αρνηθεί ότι η σημερινή εποχή απαξιώνει πρόσωπα και ιδέες πολύ γρήγορα, αν φανεί ότι παίζουν παιχνιδάκια και δεν συμπεριφέρονται με ανοικτές και σαφείς διαδικασίες;
2. Ποιος δε βλέπει την οργή του κόσμου, που συνδυάζει οικονομική και ηθική εξαθλίωση;
Και όμως ξεχάσαμε την ουσία. Την αλήθεια. Τη ρεαλιστικότητα. Τη διατύπωση οράματος και στόχων που θέτουν τον άνθρωπο σε συγκεκριμένη πορεία, που ενεργοποιεί.
Οι Δήμοι, τα συνδικαλιστικά σωματεία, τα κόμματα απαξιώνονται διότι αποκόπηκαν από τις βάσεις τους. Τις δομές τους. Έγιναν παρέες και μικρομάγαζα. "Όταν κόμμα, παράταξη ή σωματείο, οργανώνεται ανοικτά και πάντα με βάση τον κόσμο που εκπροσωπεί, τότε θα προχωρεί, θα κερδίζει. Οι άλλοι θα μείνουν εκτός!"
Στις εκλογές του Νοεμβρίου επικράτησαν οι προσωπικές στρατηγικές και οι ατομικές σκοπιμότητες. Πώς χωράνε τα οράματα των νέων σε χαρακώματα και ιδεοληψίες του χειρίστου είδους; Ειδικά στο χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. η συνεργασία και η συζήτηση ήταν έννοιες σχετικές, αλά κάρτ και το χειρότερο το περιεχόμενό τους σχετικοποιήθηκε από αυτόν που είχε συμφέροντα. Επομένως η καταστροφή ήταν αυτονόητη. Ακόμα χειρότερο είναι όταν δε συζητείται τι φταίει. Παραμένει κλειστό το σύστημα λοιπόν, ακόμα.
Απ' την άλλη αναζητούνται δυνάμεις σε όλους τους χώρους συνδικαλιστικούς, κομματικούς να υπάρξει συνεννόηση, κάτι που συμφωνούμε ρε αδερφέ. Πώς θα λυθούν τα προβλήματά μας;
Δυστυχώς μόνο από νέους ανθρώπους, άφθαρτους και αληθινούς θα υπάρξει ένας διάλογος που θα θέτει νέους στόχους, το όραμα που ζητάμε για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο.
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
