Με τη διαδικασία του κατεπείγοντος κλείνει η εποχή της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Το 2010 είναι το τελευταίο έτος της αντιπροσωπευτικότητας του ρουσφετιού, το φακελάκι, τους διορισμούς των ημετέρων. Η νοοτροπία «δεν συμβαίνει τίποτα κακό, κάτι θα βρούμε να κάνουμε» τελείωσε αργά, αλλά τελείωσε. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιστρέφει από την πίσω πόρτα, όπως πάντα, η νέα εποχή με νέες δομές, διαδικασίες και κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας μας. Δηλαδή επιστρέφει στο προσκήνιο η πολιτική.
Δε μιλάω για επιστροφή σε πολιτικούς ως πρόσωπα, αλλά την πολιτική ως συμπεριφορά, ως καθημερινή ενασχόληση με άποψη, που ξεπερνάει τις παλιές αγκυλώσεις και την «κοινή λογική». Γνωρίζουμε όλοι ότι σε μία ομάδα που λειτουργεί για πολλά χρόνια, δημιουργείται το σύνδρομο του groupthink. Όταν συμβαίνει μειώνεται η διανοητική ικανότητα των μελών της ομάδας και απλά φωνάζουν ναι σε κάθε «κοινή» άποψη της ομάδας. Σ’ αυτό το παράλογο σημείο βρισκόμαστε. Ξαναβρίσκουμε τη διανοητική ικανότητα μας να αναλύουμε τα κοινωνικά μας θέματα.
Ο αναστοχασμός των πραγμάτων που ζούμε σήμερα θα καταλήξει σε μία νέα περιγραφή της πραγματικότητας. Σήμερα οι πραγματικότητες της Ελλάδας είναι πάρα πολλές και ακόμα περισσότερες οι περιγραφές της ίδιας πραγματικότητας, του γεγονότος. Για παράδειγμα τι φταίει που φτάσαμε ως εδώ σήμερα ως Ελλάδα, ακούμε για Ελληνικό DNA, για τους τεμπέληδες Δημοσίους υπαλλήλους, τα διεφθαρμένα κόμματα εξουσίας, τα ξένα κέντρα, τους Τούρκους για το Αιγαίο, ότι φταίει η μία κυβέρνηση ή η άλλη ή ακόμα ότι φταίει που δεν έχουμε εξορύξει πετρέλαιο, ότι δίνουμε μεγάλους μισθούς, ότι δεν παράγουμε τίποτα και πολλά άλλα που τελικά κουράζουν. Ναι κουράζουν. Και αποπροσανατολίζουν. Γιατί;
Γιατί αγαπητοί αναγνώστες/στριες το θέμα μας δεν είναι να βρούμε τι φταίει, αλλά τι μας φταίει, να το αναλύσουμε ρεαλιστικά, να βρούμε κάποιες εφικτές λύσεις και να το διορθώσουμε με αποτελεσματικό τρόπο. Για παράδειγμα αν υπάρχει βλάστηση στο πεζοδρόμιό της πολυκατοικία μου, δεν φταίνε οι Δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε ο Ερντογκάν, ούτε το πετρέλαιο του Αιγαίου. Φταίει η νοοτροπία «ότι όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μένα και σένα». Βγάλε το χορταράκι και πέταξε το στον κοινόχρηστο κάδο. Είναι τόσο απλό και τόσο αποδοτικό. Ίσως και ψυχολογικό. Πολύ περισσότερο αλληλέγγυο και προφανές.
Ψάχνουμε σε όλα τα θέματα να βρούμε το προφανές. Μην ψάχνουμε ποιος ανακάλυψε την Αμερική αλλά πώς θα φτιάξουμε ή να ενεργοποιήσουμε τους θεσμούς μας και την κοινωνικότητά μας. Είμαστε υπέρ της αναμόρφωσης και σταδιακής βελτίωσης των θεσμών. Για παράδειγμα δε φταίει ο θεσμός των συνδικαλιστικών σωματείων, αλλά οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές. Δε φταίει ο θεσμός του σχολείου, αλλά οι ίδιοι οι συντελεστές που ζουν στο σχολείο. Δε φταίει τελικά η πολιτική, αλλά οι ίδιοι οι πολιτικοί. Οι θεσμοί διαμορφώνουν και οργανώνουν το κοινωνικό περιβάλλον και φτιάχνουν το σύστημα που θα εφαρμόσουμε για να λειτουργήσουμε ως κοινωνία.
Το σύστημα πάντα προϋπάρχει. Εμείς οι άνθρωποι το βελτιώνουμε σταδιακά. Δεν τα σπάμε. Δεν τα διαλύουμε. Για παράδειγμα όλοι γνωρίζουμε το σύστημα 4-4-2 στο ποδόσφαιρο ή το 4-3-3 που είναι πιο επιθετικό σύστημα. Δεν έχει διανοηθεί κάποιος προπονητής ή παράγοντας να βάλει άλλους 3 παίκτες να παίξουν στην 11άδα. Ούτε, ειδικά σε μεγάλες ομάδες του ποδοσφαίρου, δεν διανοούνται να μπερδεύουν και να αλλάζουν θέσεις σε παίκτες, άλλες φορές μπακ, άλλες χαφ και άλλες τερματοφύλακας( Είναι τρομερό που πολλοί Έλληνες προπονητές Α’ Εθνικής έχουν μπερδέψει τις θέσεις του κεντρικού μπακ και του επιθετικού ή του δεξιού μπακ και του αμυντικού χάφ. Παίζει ποτέ ο Τσάβι δεξιός αμυντικός; Ή ο Μέσι αριστερό μπακ; Only in Greece soccer. Έχουμε γεμίσει με περιπτώσεις Μπατσινίλα και παικτών με μπέρδεμα προσωπικότητας. Τέλος πάντων. Πρώτα αναλύουμε τις δουλειές, τα καθήκοντα, το ρόλο και μετά τον αναθέτουμε στο κατάλληλο πρόσωπο.
Η Ελλάδα πάει καλά στο άθλημα του Μπάσκετ γιατί οι 5 παίκτες έχουν συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ευτυχώς που οι μπασκετικοί στην Ελλάδα δεν μπερδεύουν τις θέσεις και βάζουν τον κοντό να κατεβάζει την μπάλα, τον ψηλό κάτω από το καλάθι και γι’ αυτό μεγαλουργούμε. Είμαστε δυνατοί και κυρίαρχοι όταν λειτουργούμε με σύστημα. Αν αλλάζαμε το σύστημα του μπάσκετ και επιλέγαμε παίκτες πολυεργαλεία και πολυτάλαντους, όπως στο ποδόσφαιρο, θα είχαμε καταντήσει στο μπάσκετ, όπως στο ποδόσφαιρο με τους περισσότερους ξένους αθλητές στην Ευρώπη. Ναι, η κότα έκανε το αυγό. Πάρτε το χαμπάρι.
Έτσι και οι θεσμοί όπως στα αθλήματα πρέπει να βρουν ρεαλιστικό, πραγματικό περιεχόμενο. Όταν λέμε Δήμος Τρίπολης εννοούμε Δημοτικά θέματα. Όταν λέμε ότι ψάχνουμε ανθρώπους να ψηφίσουμε ή να τοποθετήσουμε ή να διορίσουμε σε μία θέση εννοούμε ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά, μπορούν να την κάνουν και θέλουν να την κάνουν. Ικανότητα και διάθεση. Τότε οι θεσμοί θα ανθίσουν. Θα ακούμε για κάποιο θέμα καταλαβαίνοντας το βρε αδερφέ. Όταν όμως το κατέχει το άθλημα το άτομο που επιλέξαμε. Τότε θέτουμε τις βάσεις για να φύγουμε από την κρίση. Βάζουμε τις βάσεις για την ανάπτυξη.
Και την αναμόρφωση των θεσμών.
Άκης Χουζούρης
