ΝΕΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΝΕΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Πλέον τα άρθρα και οι απόψεις μου θα φιλοξενούνται από το site
www.pezodromos.gr

Πώς σπάμε τον Κυνόδοντα

Τι σχέση μπορεί να έχει το Ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, η απόφαση των Φαρμακευτικών συλλόγων να μη δίνουν φάρμακα με έκπτωση σε Ταμεία του Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα και η μη εκλογή του Συμπαραστάτη του Δημότη στο Δήμο Τρίπολης;

Τρία κομμάτια του Πάζλ μίας καθημερινότητας που διαμορφώνει τελικά μία γκρίζα και συνάμα επικίνδυνη κατάσταση, που μπορεί να εξελιχθεί σε τραγικά γεγονότα, όπως το θάνατο των δύο αστυνομικών. Ένα πάζλ που διαμορφώνει την εικόνα μίας νοοτροπίας, που αποθεώνει την εικονικότητα, τον παραλογισμό και την ανικανότητα.

Όλα τα θέματα που αφορούν την κοινωνία αντιμετωπίζονται πρόχειρα, χωρίς λογική και χωρίς στόχους. Ζητωκραυγάζουμε και φωνάζουμε υπέρ του παραλόγου, του «δεν υπάρχει αυτό», του αφηρημένου. Πολλοί Ολυμπιακοί χάρηκαν, αφού νίκησαν. Πολλοί της παράταξης Σμυρνιώτη και άλλοι που εκπροσωπούν αριστερές ιδέες, δήλωσαν επίσημα και ανεπίσημα «γιατί να υπάρχει τέτοιο όργανο στο Δήμο- εννοούν τον Συμπαραστάτη- αφού έχει μισθό και ο νόμος δεν είναι σωστός!» Άλλοι 60 χρόνια τώρα από τον 1950 έως το 2010 πίστευαν ότι οι κρατήσεις ενός υπαλλήλου δεν χρειάζεται να μεταφέρονται με χρήματα στα αντίστοιχα Ταμεία, ήταν απλά εγγραφές του πουθενά. Μία εικονική πραγματικότητα. Ένα χάος που πολλοί το θεωρούν ότι «θα τα βρει το Κράτος», «θα φτιάξω εγώ το Κράτος»; «θα δουλέψω εγώ για το Κράτος»; Ο Πορτοκάλογλου μερικές μέρες πριν στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία δήλωσε ότι «η τεμπελιά έχει γίνει το όπλο του συνδικαλιστή».

Συνδικαλισμός, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Κόμματα- που χρωστούν περίπου 240 εκ. €, τα δύο μεγάλα- Ιδιώτες, στηρίζονται στο κάδρο του «περίπου». Η Δημοκρατία είναι περίπου, δεν εννοούμε ακριβώς συνδικαλιστή το συνδικαλιστή που μάχεται, ο Νόμος είναι α λα καρτ, πιστεύουμε ότι ο Ελληνικός Λαός πρέπει να κάνει θυσίες, όπως θυσία είναι τα χρήματα που δώσαμε για να σώσουμε το Μέγαρο Μουσικής! Περίεργο δεν είναι; Έχουμε λεφτά για το Μέγαρο;

Όλα κατ’ επίφαση. Το σλόγκαν της γενιάς του Πολυτεχνείου και των οπαδών της. Μία γενιά περίπου, που ξεκίνησε με όνειρα και έμεινε στο ονειρικό της κόσμο. Οι 20άρηδες του 1970. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γεγονός από την ιδέα. Η γενιά τους δε βλέπει το θέμα για να το λύσει, αλλά για να το «διαχειριστεί επιλεκτικά». Πιστεύει ότι όλα τα θέματα είναι πολιτικά. Και ιδεαλιστικά. Δίκαιο είναι ο Νόμος της ομάδας που είμαι. Το «είναι», είναι ό,τι πιστεύω εγώ!

Όταν όμως είσαι πολλά χρόνια σε μία ομάδα και έχει χάσει τη βασική της αρχή ότι όλα τα μέλη διαμορφώνουν την άποψη της ομάδας, τότε διαμορφώνονται εξωπραγματικές και παράλογες πρότυπες θέσεις που κανείς δε θα ακολουθούσε αν ήταν μέλος άλλης ομάδας. Τρανό παράδειγμα ο συμπαθής κ. Θ. Πάγκαλος. Φανταστείτε τον να μην ήταν στην κυβέρνηση. Ή να ήταν στην Αντιπολίτευση.

Τριάντα χρόνια είναι πολλά για μία γενιά να είναι στην εξουσία. Δώσανε ό,τι έχουν να δώσουν. Από την Αλλαγή έως τη χρεωκοπία, από τη συμφιλίωση έως την Υπατία. Γιατί δεν κάνει η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το αυτονόητο; Με δύο κινήσεις μπορεί να βρει τη φόρμουλα και να ξαναφτιάξει ένα νέο κάδρο, μία νέα προοπτική, ίσως δίνοντας στη γενιά μου, τους 20άρηδες του 1990, τους γεφυροποιούς - αυτούς που έριξαν το τείχος του Βερολίνου και τοποθέτησαν ουσιαστικά τον κόσμο ως μία και μόνο οικογένεια, υπάρχει ένας κόσμος, είμαστε όλοι μαζί- τη δυνατότητα να ξαναβάλει τα πράγματα στη σωστή τους θέση;

1) Κάθε Βουλευτής, Υπουργός, Αιρετός, υπάλληλος σε θέση Ευθύνης, Διευθυντής, προϊστάμενος, εκπρόσωπος κομμάτων, συνδικαλιστών, Δημάρχων, Περιφερειαρχών να μπορεί να υπηρετεί έως 2 θητείες. Ό,τι έχει να δώσει το έδωσε. Έλεος. Μερικοί έχουν καταντήσει σαν τον Καντάφι.

2) Να μην υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα ή πολιτικές επιλογές σε θέσεις από το Γενικό Γραμματέα Υπουργείου, Γενικών Διευθυντών, Προϊσταμένων, Τμηματαρχών, έως και Διευθυντών. Η αξιολόγηση να γίνεται με κριτήρια ανεξάρτητης Δημόσιας Διοίκησης και το πιο σημαντικό είναι να υπάρξει περίοδος 5 ετών σε 3 θέσεις υπουργείων (Εσωτερικών, Παιδείας, Εξωτερικών) μόνιμων αντιπροσώπων του Κοινοβουλίου που δεν θα αλλάξουν με αλλαγές κυβέρνησης.

Δυστυχώς τα όνειρά μας κόπηκαν απότομα το 2010. Η τρόικα μας λέει επιτακτικά και συνεχώς ότι χρειάζονται περικοπές και θυσίες τουλάχιστον 4 ετών (τα μνημόνια θα παίρνουν παράταση ενός χρόνου κάθε χρόνο που δεν θα βγαίνουμε από την κρίση).

Δεν έχω πολλές προσδοκίες για τη δική μου γενιά. Οι ανησυχίες μου είναι για τη γενιά που σε 10 χρόνια θα είναι γύρω στα 30 της. Οι 20άρηδες του 2010. Που βγήκαν τα Χριστούγεννα του 2008 λόγω της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Θα έχουν όνειρα; Γι’ αυτό όσο προλαβαίνουμε «Ας σπάσουμε επιτέλους τον Κυνόδοντά μας».

Άκης Χουζούρης

Το άδυτο

Με έκπληξη διαβάζουμε τα σενάρια για πρόωρες εκλογές που διαρρέουν τα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ της χώρας μας. Μα καλά δε βλέπουν ότι ο κόσμος έχει φτάσει στα τελευταία όρια υπομονής έναντι όλων των πολιτικών; Το σύνταγμα ορίζει σαφώς πότε γίνονται πρόωρες εκλογές. Η καταστρατήγηση του είναι ένα από τα πολλά που «ξεχαρβαλώνουν» την πολιτική τάξη της Ελλάδας. Γιατί να πάμε σε πρόωρες εκλογές; Δεν πιστεύουμε πλέον σε αγαθές προθέσεις κανενός. Μετά την αθώωση όλων των σκανδάλων της τελευταίας δεκαετίας ( Χρηματιστήριο, Ομόλογα, Ζίμενς, Βατοπαίδι) ο λαός είναι πολύ αυστηρός σε θέσεις και απόψεις που εκφράζουν παλιές λογικές.

Τρανό παράδειγμα δημοκρατικού «ξεχαρβαλώματος» είναι η αντιμετώπιση των ανθρώπων που ξεκίνησαν το «Δεν πληρώνω». Σε μία νύχτα η παράβαση των διοδίων, έγινε παράβαση Κ.Ο.Κ. με πολύ τσουχτερά πρόστιμα. Για άλλα θέματα, όπως για παράδειγμα οι αποδείξεις για τις δηλώσεις του 2010 ακόμα δεν γνωρίζουμε πώς θα γίνει η υποβολή τους. Τι έγινε; Είναι τόσο γρήγορος ο υπουργός κ. Ρέππας και τόσο αργός ο Υπουργός κ. Παπακωνσταντίνου;

Άλλο παράδειγμα ότι κοιτάμε μάλλον ανάποδα τα πράγματα είναι η σύσσωμη και παλλαϊκή κατακραυγή εναντίον της Τρόικας. Ενώ λοιπόν συνεδρίαζε η κυβέρνηση 7 ώρες να βγάλει ανακοίνωση, που την έβγαλε στις 01:00 το πρωί, φάνηκε εκ των υστέρων ότι επί της ουσίας το Καλοκαίρι η Ν.Δ. είχε κατεβάσει αντίστοιχη πρόταση, ενώ το ΠΑΣΟΚ μέσω του ινστιτούτου του (ΙΣΤΑΜΕ) είχε κάνει και ειδική μελέτη. Από τη μία μας κοροϊδεύουν, ενώ από την άλλη μας πουλούν ιδεοληψίες.

Δύσκολα τα πράγματα κυρίες και κύριοι. Δεν έχουμε εναλλακτικές επιλογές σήμερα. Θα πορευτούμε μέσα στο κάδρο που μας έχουν επιβάλλει στην Ε.Ε. Σήμερα δε συζητάμε αν το κάδρο είναι καλό ή κακό, αλλά πώς θα πετύχουμε περισσότερα πράγματα για μας στο συγκεκριμένο πλαίσιο που υπάρχει. Δεν είμαστε διαμορφωτές παγκόσμιων ιδεών στην Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή πρέπει να επιβιώσουμε.

Η επιβίωση ενός Έθνους εξαρτάται από το Κράτος ή την κρατική μηχανή που διαθέτει. Βασικά στοιχεία της κρατικής μηχανής είναι η ανεξαρτησία, η ουδετερότητα και η αποτελεσματικότητα της. Προς τα εκεί πρέπει να πάμε. Να δώσουμε χώρο και θέματα στην αυστηρή Δημόσια Διοίκηση και να την αφήσουμε να διοικήσει. Ο πολιτικός δεν μπορεί να παίρνει αποφάσεις για θέματα καθημερινότητας ή θεμάτων γραφειοκρατικής φύσης. Είναι άχρηστος από τον ορισμό ως πολιτικός. Ο Διοικητής παίρνει αποφάσεις.

Όπως στον ιδιωτικό τομέα η ιεραρχία έχει 3 επίπεδα (Ιδιοκτησία, μεσαία στελέχη – managers, υπάλληλοι) έτσι και στο Δημόσιο τομέα έχουμε 3 επίπεδα (Πολιτικοί, Στελέχη διοίκησης, υπάλληλοι). Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα υποφέρει διότι όλα αυτά τα 60 χρόνια Δημοκρατίας με διαλείμματα 1950-2010, δε δημιούργησε μεσαία στελέχη στον Ιδιωτικό και στο Δημόσιο Τομέα που να τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους. Όλα τα θέματα έμπαιναν σε μία πολιτική για το Δημόσιο τομέα ή στη σπέκουλα για τον Ιδιωτικό τομέα, σε μία χύτρα και παίρνονταν αποφάσεις χωρίς μελέτη και γνώση των θεμάτων. Έτσι φτάνουμε σε λίγο στην κοινωνία χωρίς μεσαία τάξη.

Αν η Δημόσια διοίκηση γίνει ανεξάρτητη απ’ όλες τις πολιτικές παρεμβάσεις, τότε θα ακολουθήσει και ο Ιδιωτικός τομέας και θα αναδειχθούν και σ’ αυτόν στελέχη που είναι εξειδικευμένα, που έχουν γνώσεις και δουλεύουν, παράγουν. Αν παραμείνει το άδυτο των θεμάτων που αναλαμβάνει μόνος να αποφασίζει κάθε πολιτικός, Υπουργός, Βουλευτής, Δήμαρχος ή Ιδιοκτήτης, Κεφαλαιούχος, Επιχειρηματίας και αποφασίζει όπως θέλει ό,τι θέλει σύμφωνα με το πολιτικό κόστος, το πολιτικό του μέλλον, το προσωρινό κέρδος ή επειδή το λέει η παράδοση, τότε η Ελλάδα θα παραμείνει για πολύ καιρό στην κρίση.

Τότε η γενιά μου θα είναι όντως η πρώτη γενιά που θα περάσει πιο άσχημα από την προηγουμένη γενιά. Και αν δεν αλλάξουμε προς το καλύτερο σε 10 χρόνια θα έχουμε και άλλη μία γενιά να παλεύει για τα αυτονόητα.

ΜΕΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΣΟΚΑΡΟΥΝ

Από τα 15 δις φόρους τα 8,5 είναι από τους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους και τα υπόλοιπα 6,5 δις είναι από τις επιχειρήσεις.

Δηλαδή στη χώρα μας φορολογείται περισσότερο η εργασία παρά τα κέρδη. Απίστευτο.

Ένα είναι σίγουρο. Οτι ο κ. Πάγκαλος έχει πετύχει να δικαολογεί τα δις που χάθηκαν 35 χρόνια τώρα με τη φρασεολογία του εναντίον των Δημοσίων υπαλλήλων.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ: Μπατσινίλας ή Βαζέχα;

Με τη διαδικασία του κατεπείγοντος κλείνει η εποχή της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Το 2010 είναι το τελευταίο έτος της αντιπροσωπευτικότητας του ρουσφετιού, το φακελάκι, τους διορισμούς των ημετέρων. Η νοοτροπία «δεν συμβαίνει τίποτα κακό, κάτι θα βρούμε να κάνουμε» τελείωσε αργά, αλλά τελείωσε. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιστρέφει από την πίσω πόρτα, όπως πάντα, η νέα εποχή με νέες δομές, διαδικασίες και κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας μας. Δηλαδή επιστρέφει στο προσκήνιο η πολιτική.

Δε μιλάω για επιστροφή σε πολιτικούς ως πρόσωπα, αλλά την πολιτική ως συμπεριφορά, ως καθημερινή ενασχόληση με άποψη, που ξεπερνάει τις παλιές αγκυλώσεις και την «κοινή λογική». Γνωρίζουμε όλοι ότι σε μία ομάδα που λειτουργεί για πολλά χρόνια, δημιουργείται το σύνδρομο του groupthink. Όταν συμβαίνει μειώνεται η διανοητική ικανότητα των μελών της ομάδας και απλά φωνάζουν ναι σε κάθε «κοινή» άποψη της ομάδας. Σ’ αυτό το παράλογο σημείο βρισκόμαστε. Ξαναβρίσκουμε τη διανοητική ικανότητα μας να αναλύουμε τα κοινωνικά μας θέματα.

Ο αναστοχασμός των πραγμάτων που ζούμε σήμερα θα καταλήξει σε μία νέα περιγραφή της πραγματικότητας. Σήμερα οι πραγματικότητες της Ελλάδας είναι πάρα πολλές και ακόμα περισσότερες οι περιγραφές της ίδιας πραγματικότητας, του γεγονότος. Για παράδειγμα τι φταίει που φτάσαμε ως εδώ σήμερα ως Ελλάδα, ακούμε για Ελληνικό DNA, για τους τεμπέληδες Δημοσίους υπαλλήλους, τα διεφθαρμένα κόμματα εξουσίας, τα ξένα κέντρα, τους Τούρκους για το Αιγαίο, ότι φταίει η μία κυβέρνηση ή η άλλη ή ακόμα ότι φταίει που δεν έχουμε εξορύξει πετρέλαιο, ότι δίνουμε μεγάλους μισθούς, ότι δεν παράγουμε τίποτα και πολλά άλλα που τελικά κουράζουν. Ναι κουράζουν. Και αποπροσανατολίζουν. Γιατί;

Γιατί αγαπητοί αναγνώστες/στριες το θέμα μας δεν είναι να βρούμε τι φταίει, αλλά τι μας φταίει, να το αναλύσουμε ρεαλιστικά, να βρούμε κάποιες εφικτές λύσεις και να το διορθώσουμε με αποτελεσματικό τρόπο. Για παράδειγμα αν υπάρχει βλάστηση στο πεζοδρόμιό της πολυκατοικία μου, δεν φταίνε οι Δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε ο Ερντογκάν, ούτε το πετρέλαιο του Αιγαίου. Φταίει η νοοτροπία «ότι όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μένα και σένα». Βγάλε το χορταράκι και πέταξε το στον κοινόχρηστο κάδο. Είναι τόσο απλό και τόσο αποδοτικό. Ίσως και ψυχολογικό. Πολύ περισσότερο αλληλέγγυο και προφανές.

Ψάχνουμε σε όλα τα θέματα να βρούμε το προφανές. Μην ψάχνουμε ποιος ανακάλυψε την Αμερική αλλά πώς θα φτιάξουμε ή να ενεργοποιήσουμε τους θεσμούς μας και την κοινωνικότητά μας. Είμαστε υπέρ της αναμόρφωσης και σταδιακής βελτίωσης των θεσμών. Για παράδειγμα δε φταίει ο θεσμός των συνδικαλιστικών σωματείων, αλλά οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές. Δε φταίει ο θεσμός του σχολείου, αλλά οι ίδιοι οι συντελεστές που ζουν στο σχολείο. Δε φταίει τελικά η πολιτική, αλλά οι ίδιοι οι πολιτικοί. Οι θεσμοί διαμορφώνουν και οργανώνουν το κοινωνικό περιβάλλον και φτιάχνουν το σύστημα που θα εφαρμόσουμε για να λειτουργήσουμε ως κοινωνία.

Το σύστημα πάντα προϋπάρχει. Εμείς οι άνθρωποι το βελτιώνουμε σταδιακά. Δεν τα σπάμε. Δεν τα διαλύουμε. Για παράδειγμα όλοι γνωρίζουμε το σύστημα 4-4-2 στο ποδόσφαιρο ή το 4-3-3 που είναι πιο επιθετικό σύστημα. Δεν έχει διανοηθεί κάποιος προπονητής ή παράγοντας να βάλει άλλους 3 παίκτες να παίξουν στην 11άδα. Ούτε, ειδικά σε μεγάλες ομάδες του ποδοσφαίρου, δεν διανοούνται να μπερδεύουν και να αλλάζουν θέσεις σε παίκτες, άλλες φορές μπακ, άλλες χαφ και άλλες τερματοφύλακας( Είναι τρομερό που πολλοί Έλληνες προπονητές Α’ Εθνικής έχουν μπερδέψει τις θέσεις του κεντρικού μπακ και του επιθετικού ή του δεξιού μπακ και του αμυντικού χάφ. Παίζει ποτέ ο Τσάβι δεξιός αμυντικός; Ή ο Μέσι αριστερό μπακ; Only in Greece soccer. Έχουμε γεμίσει με περιπτώσεις Μπατσινίλα και παικτών με μπέρδεμα προσωπικότητας. Τέλος πάντων. Πρώτα αναλύουμε τις δουλειές, τα καθήκοντα, το ρόλο και μετά τον αναθέτουμε στο κατάλληλο πρόσωπο.

Η Ελλάδα πάει καλά στο άθλημα του Μπάσκετ γιατί οι 5 παίκτες έχουν συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ευτυχώς που οι μπασκετικοί στην Ελλάδα δεν μπερδεύουν τις θέσεις και βάζουν τον κοντό να κατεβάζει την μπάλα, τον ψηλό κάτω από το καλάθι και γι’ αυτό μεγαλουργούμε. Είμαστε δυνατοί και κυρίαρχοι όταν λειτουργούμε με σύστημα. Αν αλλάζαμε το σύστημα του μπάσκετ και επιλέγαμε παίκτες πολυεργαλεία και πολυτάλαντους, όπως στο ποδόσφαιρο, θα είχαμε καταντήσει στο μπάσκετ, όπως στο ποδόσφαιρο με τους περισσότερους ξένους αθλητές στην Ευρώπη. Ναι, η κότα έκανε το αυγό. Πάρτε το χαμπάρι.

Έτσι και οι θεσμοί όπως στα αθλήματα πρέπει να βρουν ρεαλιστικό, πραγματικό περιεχόμενο. Όταν λέμε Δήμος Τρίπολης εννοούμε Δημοτικά θέματα. Όταν λέμε ότι ψάχνουμε ανθρώπους να ψηφίσουμε ή να τοποθετήσουμε ή να διορίσουμε σε μία θέση εννοούμε ανθρώπους που ξέρουν τη δουλειά, μπορούν να την κάνουν και θέλουν να την κάνουν. Ικανότητα και διάθεση. Τότε οι θεσμοί θα ανθίσουν. Θα ακούμε για κάποιο θέμα καταλαβαίνοντας το βρε αδερφέ. Όταν όμως το κατέχει το άθλημα το άτομο που επιλέξαμε. Τότε θέτουμε τις βάσεις για να φύγουμε από την κρίση. Βάζουμε τις βάσεις για την ανάπτυξη.

Και την αναμόρφωση των θεσμών.

Άκης Χουζούρης

ΜΟΝΟ ΜΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΘΑ ΛΥΘΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΑΣ

Διαβάζοντας το άρθρο του κ. Σαββάκη εκλεγμένου δημοτικού συμβούλου με την παράταξη Σμυρνιώτη αναρωτιέσαι ποιος θα είναι αυτός ή αυτοί που θα αρνηθούν ή θα πουν κάτι διαφορετικό. Και όμως ακόμα και σήμερα, στην εποχή της μεταχρεοκοπίας του Μαϊου του 2010 υπάρχουν πολλοί τύποι που αναπολούν την παλιά εποχή. Και όμως:

1. Ποιος θα αρνηθεί ότι η σημερινή εποχή απαξιώνει πρόσωπα και ιδέες πολύ γρήγορα, αν φανεί ότι παίζουν παιχνιδάκια και δεν συμπεριφέρονται με ανοικτές και σαφείς διαδικασίες;

2. Ποιος δε βλέπει την οργή του κόσμου, που συνδυάζει οικονομική και ηθική εξαθλίωση;

Και όμως ξεχάσαμε την ουσία. Την αλήθεια. Τη ρεαλιστικότητα. Τη διατύπωση οράματος και στόχων που θέτουν τον άνθρωπο σε συγκεκριμένη πορεία, που ενεργοποιεί.

Οι Δήμοι, τα συνδικαλιστικά σωματεία, τα κόμματα απαξιώνονται διότι αποκόπηκαν από τις βάσεις τους. Τις δομές τους. Έγιναν παρέες και μικρομάγαζα. "Όταν κόμμα, παράταξη ή σωματείο, οργανώνεται ανοικτά και πάντα με βάση τον κόσμο που εκπροσωπεί, τότε θα προχωρεί, θα κερδίζει. Οι άλλοι θα μείνουν εκτός!"

Στις εκλογές του Νοεμβρίου επικράτησαν οι προσωπικές στρατηγικές και οι ατομικές σκοπιμότητες. Πώς χωράνε τα οράματα των νέων σε χαρακώματα και ιδεοληψίες του χειρίστου είδους; Ειδικά στο χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. η συνεργασία και η συζήτηση ήταν έννοιες σχετικές, αλά κάρτ και το χειρότερο το περιεχόμενό τους σχετικοποιήθηκε από αυτόν που είχε συμφέροντα. Επομένως η καταστροφή ήταν αυτονόητη. Ακόμα χειρότερο είναι όταν δε συζητείται τι φταίει. Παραμένει κλειστό το σύστημα λοιπόν, ακόμα.

Απ' την άλλη αναζητούνται δυνάμεις σε όλους τους χώρους συνδικαλιστικούς, κομματικούς να υπάρξει συνεννόηση, κάτι που συμφωνούμε ρε αδερφέ. Πώς θα λυθούν τα προβλήματά μας;

Δυστυχώς μόνο από νέους ανθρώπους, άφθαρτους και αληθινούς θα υπάρξει ένας διάλογος που θα θέτει νέους στόχους, το όραμα που ζητάμε για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο.